HET LANGE EN BLOEDERIGE SPOOR VAN DE MARTELING.

De oorsprong van foltering is verloren gegaan in de geschiedenis, maar gaat meer dan 2.000 jaar terug. Alle grote beschavingen in de wereld hebben foltering gebruikt om vijanden en misdadigers te straffen of overtuigen. Zelfs voor de meest ontwikkelde volkeren – met inbegrip van de oude Egyptenaren, Grieken en Romeinen, en culturen van Peru tot het verre Oosten – was marteling iets wat veel voorkwam en meedogenloos was.

Eeuwenlang waren de martelmethoden in heel Europa veelvoudig en gevarieerd, net als de misdaden waar ze voor gebruikt werden. De kleinere criminelen werden voor straf een tijdje in het schandblok of aan de schandpaal gezet, zodat ze bespot en met vuil bekogeld konden worden. Van brandmerken, duimschroeven en duikstoel, de ernst van de straf nam toe met de misdaad. Uitrekken op de pijnbank werd gebruikt om bekentenissen uit te lokken; het langzaam pletten onder steenblokken werd meestal gereserveerd voor een ieder die weigerde om schuld te bekennen voor de rechtbank.

Er waren geen duidelijke scheidslijnen tussen lijfstraffen en marteling – zweepslagen en een flink pak slaag waren bijvoorbeeld heel gewoon. Marteling maakte ook vaak deel uit van het executieproces, zoals bij kruisiging, of bij het walgelijke ritueel waarbij het slachtoffer eerst werd opgehangen en van de ingewanden ontdaan (half wurgen en dan de ingewanden eruit trekken) voordat zijn hoofd en ledematen werden afgehakt.

Geestelijke marteling heeft altijd al bestaan naast de lichamelijke marteling. Verbanning, eenzame opsluiting en dreigementen aan de familieleden en vrienden van de slachtoffers zijn hier typische voorbeelden van. ‘Verfijningen’ die zijn voortgekomen uit de moderne psychologische technieken en medicijnen, hebben het nog afschuwelijker gemaakt.